ما و دنیای اطراف ما

یک شب با دوستم صحبت های فلسفی می کردیم. با تعجب دیدیم که دوتاییمون قبلا سوالهای مشترکی داشتیم:

ساختار “مولکول” (با پروتونها و الکترونهایی که می چرخند) بی شباهت به “کهکشان” نیست. شاید توی بعضی از الکترونها ”حیات” وجود داشته باشه. مثل زمین، ولی با ابعادی بسیار بسیار کوچک.

از طرفی، شاید کل کهکشان ما و دنیایی که در اطرافمون می شناسیم قسمتی از مولکولهای یک ماده بسیار بسیار بزرگ باشه. شاید ما و کهکشانمون، اکسیژنی باشیم که داریم توسط یک غول تنفس می شیم. شاید قسمتی از یک درخت بزرگ، یا یک آتش باشیم. شاید ماده ای توی یک آزمایشگاه باشیم… کسی چه می دونه.

 آیا ممکنه روزی دنیاهای به این بزرگی و به این کوچکی رو بشناسیم؟ آیا منطقیه که بگیم: انسان اشرف مخلوقاته؟؟ آیا دست بالای دست بسیار نیست؟

آیا ممکنه روزی “نسل انسان” کلا از بین بره؟… احتمالا بله: دنیا برای ما خیلی ناپایداره. ولی شاید روزی اونقدر علم پیشرفت کنه که با نابودی زمین، انسانها نابود نشن.

آیا ممکنه “حیات” در همه دنیاهای موازی ما عموما نابود بشه؟… خیر. به نظر من حیات بطور عام هیچوقت از بین نمی ره. البته “زندگی های موازی ما” اونقدر از ما دورند و غیر قابل دسترسی، که نابود شدن یا نشدن اونها اونقدر به ما ربطی نداره. این بیشتر یک نظریه ست. مثل بسیاری از نظریه ها که بودن و نبودنشان صرفا ذهن ما رو مشغول می کنند، ولی اهمیت چندانی ندارند.